خازن 2200 میکروفاراد 250 ولت

خازن 2200 میکروفاراد 250 ولت با ظرفیت 2200 میکروفاراد و ولتاژ 250 ولت با قرارگیری به صورت رادیال و نحوه اتصال به صورت THT با پایه های میخی در ابعاد 35 میلی متر قطر و 60 میلی متر طول عرضه شده است. ریشه خازن از مخزن یا انباره گرفته شده است و نوعی قطعه پسیو که با ذخیره انرژی الکتریکی به صورت مولفه ولتاژ در مدارات الکترونیکی به عنوان یک فیلتر استفاده میگردد. واحد ظرفیت خازن بر حسب فاراد می باشد. امپدانس در خازن ها در ظرفیت های بزرگ و فرکانس بالا همیشه کاهشی می باشد.

فیزیک دان آلمانی به نام یون کلایست در اکتبر 1745 دریافت که با اتصال یک مولد الکترواستاتیکی با ولتاژ بالا توسط یک سیم به حجم آب موجود در یک شیشهٔ کوچک، می‌توان بار را ذخیره کرد. دست فون کلایست و آب موجود در شیشه به عنوان هادی عمل کردند و شیشه به عنوان یک دی‌الکتریک. (اگرچه، جزئیات مکانیسم، به غلط در آن زمان تعریف شده بود). فون کلایست متوجه شد که تماس با سیم، منجر به ایجاد جرقهٔ قدرتمندی می‌شود که بسیار دردناکتر بود از آنچه که از یک دستگاه الکترواستاتیک بدست آمد. سال بعد، فیزیکدانی هلندی به نام پیتر فان موشن‌بروک، خازن مشابهی اختراع کرد که بطری لیدن نامیده شد. نام آن از دانشگاه لیدن گرفته شد که موشن‌بروک در آنجا کار می‌کرد.

در خازن ها 2 مولفه مهم با نام ESR یا اپدانس معادل سری و ELS اندوکتاس معادل سری مطرح می باشد. اگر این دو مولفه را به عنوان یک مدار RLC در نظر بگیریم با این تفاوت که خازن به صورت ایده آل باشد امپدانس واقعی خازن به دلیل تغییر ESL در یک فرکانس خاص تغییر می کند. این فرکانس “فرکانس رزونانس” یا “SRF” نامیده می شود. در فرکانس های بالاتر از فرکانس رزونانس امپدانس افزایش پیدا میکند زیرا ESL یا اندوکتاس معادل سری بر این امپدانس تاثیر گذاشته است. در فرکانس رزونانس خازن و ESL به طور متقابل اثر یکدیگر را خنثی می کنند و در انتها فقط امپدانس توسط ESR در فرکانس رزونانس باقی می ماند. بنابراین امپدانس خازن به فرکانس بستگی که این از ویژگی های فرکانس امپدانس در خازن است.

مقادیر ESR و ESL هر دو باعث کاهش عملکرد خازن ها می شوند. به طور کلی، خازن های دارای ESR و ESL پایین بهتر از خازن هایی با مقادیر بالاتر این مولفه ها عمل می کنند. اگر مقدار ESR یک خازن بالا باشد ممکن است هنگام کار IC باعث ایجاد گرما و افت ولتاژ شود. اگر ESL یک خازن بزرگ باشد، امکان دارد باعث ایجاد یک اعوجاج در شکل موج سیگنال شود. ضمن اینکه ESR و ESL بسته فرکانس در خازن های واقعی متفاوت است، بنابراین شناخت مقدار ESR و ESL در فرکانس های متقاوت خود یک نگرانی مهم است.

خازن ها در انواع گوناگون بسته به مواد به کار رفته در آن ها دسته بندی می شوند. از انواع خازن می توان به خازن های الکترولیتی، سرامیکی، تانتالیوم، پلی استر و شیشه ای نام برد این در حالیه که این خازن ها از نوع ثابت می باشند ضمن اینکه خازن های متغیر نوعی دیگر از این دسته بندی می باشند که قابلیت تغییر ظرفیت در آنها از مزیت مهم آن محسوب می شود.

خازن 2200 میکروفاراد (µF) با ولتاژ 250 ولت یک خازن الکترولیتیک است. بررسی ویژگی‌های این خازن می‌تواند به شرح زیر باشد:

1. ظرفیت: ظرفیت این خازن 2200 میکروفاراد است. این مقدار نشان می‌دهد که خازن قادر به ذخیره و تخلیه 2200 میکروکولمب از شار الکتریکی است.
2. ولتاژ کاری: ولتاژ کاری ماکزیمم برای این خازن 250 ولت است. این به این معنی است که خازن می‌تواند در ولتاژهای تا 250 ولت عمل کند و مقاومت کند.
3. نوع: این خازن یک خازن الکترولیتیک است. خازن‌های الکترولیتیکی از دو پایه بسته به هم تشکیل شده‌اند و عموماً برای کاربردهایی که نیاز به ظرفیت بالا و ولتاژ کاری بزرگ دارند، استفاده می‌شوند.
4. کاربردها: خازن 2200 میکروفاراد 250 ولت در انواع مدارهای الکترونیکی و برقی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برخی از کاربردهای این خازن عبارتند از: منابع تغذیه، مدارهای قدرت، مدارهای سوئیچینگ، تجهیزات صوتی، تجهیزات رادیویی و تلویزیونی، درایورها و سایر کاربردهای الکترونیکی که نیاز به ظرفیت بالا و ولتاژ کاری قابل توجه دارند.

مهم است که در استفاده از خازن 2200 میکروفاراد 250 ولت، دقت کافی را در رعایت حداکثر ولتاژ کاری و رعایت پلاریته (مطابق با نشانه‌گذاری پایه‌ها) داشته باشید.

تفاوت اصلی بین خازن الکترولیتیکی و خازن MKP (Metalized Polypropylene) در ساختار و خواص الکتریکی آنها است. در زیر به بررسی تفاوت‌های مهم آنها می‌پردازیم:

1. ساختار:
   – خازن الکترولیتیکی: خازن الکترولیتیکی از یک الکترولیت (معمولاً الکترولیت مایع) و الکترودهای فلزی (معمولاً آنود و کاتود آلومینیومی) تشکیل شده است. الکترولیت این خازنها برای ذخیره سازی شار الکتریکی استفاده می‌شود.
   – خازن MKP: خازن MKP از دو لایه پلی‌پروپیلن متالایز شده (Metalized Polypropylene) تشکیل شده است که بین آنها یک لایه عایق (معمولاً پلی‌پروپیلن غیرمتالایز شده) وجود دارد. الکترودهای فلزی بر روی لایه پلی‌پروپیلن متالایز شده قرار دارند.
2. ظرفیت:
   – خازن الکترولیتیکی: خازن الکترولیتیکی دارای ظرفیت بالاتری نسبت به خازن‌های MKP است. این خازنها به دلیل استفاده از الکترولیت، ظرفیت بالا و حجم کوچکتری دارند.
   – خازن MKP: خازن MKP دارای ظرفیت کمتری نسبت به خازن‌های الکترولیتیکی است. این خازنها عموماً برای کاربردهایی که نیاز به دقت و پایداری بالا در ظرفیت و فرکانس دارند، استفاده می‌شوند.
3. پایداری و دقت:
   – خازن الکترولیتیکی: خازن‌های الکترولیتیکی در مقایسه با خازن MKP، ممکن است دارای پایداری و دقت کمتری باشند. همچنین، با گذشت زمان و استفاده، خازن‌های الکترولیتیکی ممکن است تغییراتی در خصوصیات الکتریکی خود داشته باشند.
   – خازن MKP: خازن‌های MKP به دلیل ساختاری که از لایه‌های پلی‌پروپیلن متالایز شده تشکیل شده است، دارای پایداری و دقت بالاتری هستند. این خازنها معمولاً در کاربردهایی که نیاز به دقت و استحکام در طول زمان دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرند.

با توجه به تفاوت‌های فوق، انتخاب بین خازن الکترولیتیکی و خازن MKP بستگی به نیازها و محدودیت‌های مورد استفاده دارد.

تفاوت‌های اصلی بین خازن الکترولیتی (Electrolytic Capacitor) و خازن پلی‌استر (Polyester Capacitor) عمدتاً در ساختار، خواص الکتریکی و کاربردهای آنها قرار دارد. در زیر به مقایسه این دو نوع خازن می‌پردازیم:

1. ساختار:
   – خازن الکترولیتیکی: خازن الکترولیتیکی دارای یک الکترولیت (معمولاً محلول الکترولیتی مایع) و دو الکترود (کاتد و آند) فلزی است. الکترولیت بین دو الکترود قرار دارد و برای ذخیره و تخلیه شار الکتریکی استفاده می‌شود.
   – خازن پلی‌استر: خازن پلی‌استر دارای لایه‌هایی از پلی‌استر (Polyester) به عنوان عایق و الکترودهای فلزی است. این لایه‌های پلی‌استر به صورت خاکستری یا سفید رنگ هستند و بر روی یکدیگر قرار دارند.
2. ظرفیت:
   – خازن الکترولیتیکی: خازن‌های الکترولیتیکی دارای ظرفیت بالاتری نسبت به خازن‌های پلی‌استر هستند. این خازنها به دلیل استفاده از الکترولیت، می‌توانند ظرفیت بالا و حجم کوچکتری داشته باشند.
   – خازن پلی‌استر: خازن‌های پلی‌استر دارای ظرفیت کمتری نسبت به خازن‌های الکترولیتیکی هستند.
3. پایداری و دقت:
   – خازن الکترولیتیکی: خازن‌های الکترولیتیکی در مقایسه با خازن‌های پلی‌استر، ممکن است دارای پایداری و دقت کمتری باشند.
   – خازن پلی‌استر: خازن‌های پلی‌استر عموماً دارای پایداری و دقت بالاتری هستند. این خازنها معمولاً در کاربردهایی که نیاز به دقت و استحکام در طول زمان دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرند.
4. کاربردها:
   – خازن الکترولیتیکی: خازن‌های الکترولیتیکی به دلیل ظرفیت بالا و ولتاژ کاری بزرگ، بیشتر در کاربردهای قدرتمند و قدرتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. مانند منابع تغذیه، مدارهای قدرت، تجهیزات صوتی، مدارهای سوئیچینگ و غیره.
   – خازن پلی‌استر: خازن‌های پلی‌استر به دلیل دقت و پایداری بالا، بیشتر در کاربردهایی که نیاز به دقت و استحکام در طول زمان دارند استفاده می‌شوند. مانند مدارهای صوتی، تجهیزات رادیویی و تلویزیونی، تجهیزات الکترونیکی صنعتی و غیره.

بهتر است قبل از استفاده از هر خازن، دقت کافی را در انتخاب نوع خازن بر اساس نیازها و محدودیت‌های مورد استفاده داشته باشید و دیتاشیت (Datasheet) مربوط به خازن را مطالعه نمایید.